Expo

De wezenlijkheid van het kunstwerk is de drievoudige relatie die tot stand komt tussen dat wat het voorstelt, de schilder die het maakt en de mens die ernaar kijkt.
Kunst is het gevecht van de kunstenaar tegen zichzelf
Ik zou graag lang leven om alles wat zich nog niet in mijn hoofd gevormd heeft verwezenlijkt te zien.
Roby heeft zijn hele leven aan zijn passie gewijd. Hij begon te schilderen toen hij 9 jaar oud was en hij heeft zijn werk zijn hele leven lang voortgezet, waarbij hij verschillende sterk onderscheiden periodes doorliep. Later heeft hij met veel vreugde kinderen en volwassenen met zijn werk kennis laten maken. Hij droomde ervan in Malmedy een retrospectieve van zijn gehele oeuvre te houden. Ik heb beloofd dat voor hem te doen.
Eerbetoon en retrospectieve voor Roby Hoffmann.
Het essentiële
« Voor mij is schilderen allereerst een innerlijke noodzaak, een behoefte om me uit te drukken waarbij ik probeer duidelijk te zijn over mijn bedoelingen, over de onderwerpen die me hebben ontroerd, om een standpunt in te nemen over vitale problemen, essentiële problemen, schilderen is geen vrijetijdsbesteding, maar een gevecht, een manier om mijn visie op de wereld uit te drukken. ».

Robby Hoffman

De zee, dit eeuwig herbeginnen, zoals Paul Valéry het schreef, ze blijft steeds zichzelf ondanks haar eeuwigdurende verandering, want geen enkele golf rolt twee keer op het strand. Ik hou erg veel van dat beeld, het vertaalt de bestendigheid, de diepgang zonder de herhaling.

Het picturale parcours van Roby Hoffmann kan in dat perspectief beschouwd worden. Ik ken Roby al heel lang, ik heb zijn eerste tentoonstellingen gezien en ik denk dat ik geen enkele fase in zijn evolutie heb gemist, of het nu over zijn schilderkunst gaat of over zijn driedimensionale kunstwerken. De diversiteit van de aldus ontstane verzameling kan verbazen: de overgang van het figuratieve naar een meer en meer zuivere abstractie gebeurt niet als een lange, rustig kabbelende rivier, maar als de zee aan het strand, waarbij de artiest zijn zoektocht niet enkel richt op het grafische, maar ook op de zowel strenge als gevoelige gedachtegang.  De ervaring uit het Verre Oosten beïnvloedt de wijze waarop hij de realiteit begrijpt en uitdrukt. Zijn werk met materialen – gedachten uit leisteen – speelt zowel met de perceptie als met de weergave.

De voortdurende evolutie van de artistieke creaties van Roby Hoffmann kan uiteraard verbijsterend zijn voor een publiek dat gewend is kunstenaars in te delen in zowel routinematige als verlammende etiketten. Dat gaat voorbij aan het feit dat de artiest gelukkig – en misschien wel idealiter – een vrij wezen is, wiens hand in een creatief proces geleid wordt door zijn geest en verbeelding. Roby’s parcours is fundamenteel spiritueel, het gaat erom de uiterlijke schijn te overschrijden om de adem van het leven te grijpen, de relaties die zich in onze perceptie vestigen.

Deze zoektocht, een ware onthechting die het contingent om het essentiële los te laten ontmantelt, doet ons de rol die het vacuüm speelt, begrijpen, het vacuüm dat enkel door tegenstelling toelaat bewust te worden van inhoud, vormen en kleuren. Als er geen vensters in de muur zouden zijn,  hoe kan men dan de werkelijkheid die achter de muur bestaat kennen? Roby maakt dergelijke opening in de muur van uiterlijke schijn en laat ons toe verder te kijken. Maar hij legt ons niets op: zijn vrijheid laat aan ons de mogelijkheid om het verband tussen dingen al dan niet te vatten, en dat te vatten op onze eigen manier. Daardoor zijn de hedendaagse kunst en die van Roby Hoffmann in het bijzonder een volwassen, verantwoordelijke benadering: het gaat er niet om de bezoeker als een kind naar een bepaald punt te sturen, maar hem op zijn beurt zijn eigen weg te laten uitstippelen, want het is de zoektocht naar de schat die verrijkend is en niet de schat zelf. Roby Hoffmann laat ons niet in de steek aan de rand van het vacuüm, hij biedt ons een weg tussen aarde en hemel.

Albert Moxhet

11 december 2009